సంవాదలేఖ-7 అండగా నువ్వుంటే మాకు సమస్య ఏమిటి?

అండగా నువ్వుంటే మాకు సమస్య ఏమిటి?
(సంవాదలేఖ-7)

"ఏం పని మీద వచ్చావు? నాకు చెప్పు."
"లేదు. నేను మీతో మాట్లాడటానికి రాలేదు. నేను ఆయననే నేరుగా కలవాలి."
"వారు నేరుగా ఎవరినీ కలవరు. నా ద్వారా మాత్రమే పలుకుతారు."
"ఎందుకు మాట్లాడరు? ఎందుకు కలవరు? ఎందుకు పలకరు..? నాకు చాలా సమస్యలు ఉన్నాయి. పలకకపోతే ఎట్లా చెప్పుకోవాలి?"
"నా ద్వారా.. ఇక్కడ ఇదే పద్ధతి.."
"నాకు నచ్చలేదు. నేను ఒప్పుకోను. నాతో ఎందుకు నేరుగా మాట్లాడరో నేనూ చూస్తా.."
"ఆయన ఎవరితోనూ మాట్లాడరు.. ఎందుకంటే ఎవరూ ఆయనతో మాట్లాడలేరు."
"మరి మీరు ఎట్లా మాట్లాడతారు..?"
"హహహ అలవాటు కనక.. నీ సమస్య నాకు చెప్పు."
"నేను నా సమస్య ఆయనతోనే చెప్తాను."
"నువ్వు చెప్పలేవు."
"ఎందుకు చెప్పలేను? తప్పకుండా చెప్తాను."
"ఆయనను చూశాక నీకు సమస్యలు గుర్తు రావు.."
"అందుకే వ్రాసుకుని వచ్చాను."
"వ్రాసుకున్నది చదవడం కూడా మర్చిపోతావు.. ఇదివరకటి వారి అనుభవం నాకు తెలుసు."
"ఆయన మాయలేవీ నామీద పనిచేయవు. అదంతా నేను చూసుకుంటాను కదా. నన్ను లోపలకు పోనీయండి."
నవ్వుతూ- "సరే వెళ్ళు."
(ద్వారం తెరిచాడు నంది)
(లోపలకు వెళ్తూనే పరమేశ్వరుడు ధ్యానమూర్తి దర్శనమిచ్చాడు. నేను ఆయనను చూసిన పరవశంలో  సర్వం మరిచిపోయాను. లోపలికి వచ్చే ముందు ఏమి అనుకున్నాను ఒక్కటి గుర్తు లేదు. కాగితం చూస్తే ఏమీ కనిపించలేదు. అక్షరాలు పోల్చుకోలేకపోయాను. కంటినిండా ఆనందాశ్రువులు.. కంఠం గద్గదం.. శరీరం రోమాంచితం.. చేష్టలు స్తంభించాయి.. చూపులు దివ్యమనోహర మూర్తిపై నిలిచిపోయాయి.. ఆయన తప్ప ఏమి కనిపించలేదు.
అంతలోకే ఆయన కళ్ళు తెరిచి అడిగాడు.)
"చెప్పు.. ఏం పని మీద వచ్చావు?"
"ఏమీ లేదు తండ్రి.. ఇంత దయతోటి మమ్మల్ని కాపాడుతున్నారు.. మీకు ధన్యవాదాలు చెబుదామని వచ్చాను ‌.."
"ఏమైనా సమస్యలు ఉన్నాయా?"
"ఏమీ లేవు స్వామి.. ఎంత చల్లని దైవానివి మీరుండగా మాకేం సమస్యలు ఉంటాయి..?"
పరమేశ్వరుడు నవ్వేడు "తథాస్తు" అంటూ. ఆ క్షణమే నా సమస్యలన్నీ తీరిపోయాయి అని నాకు అర్థం అయింది. హృదయపూర్వకంగా తండ్రికి ప్రణామాలు చేసి వెనక్కి మరలాను. ఆయన నా వెంబడే నాతో ఉండిపోయిన భావం..

సంకా ఉషారాణి
04.11.2018

భావలేఖ-3 అన్నియు నీవే, అంతట నీవే

అన్నియు నీవే, అంతట నీవే
(భావచిత్రం)
“ఏమమ్మా, చాలా కాలమయింది.. ఒకసారి కనిపించు..” అని పిలిచేసరికి సరే కదా అని ఆ సాయింత్రం కైలాసం వెళ్ళాను. అక్కడ ఆయనకు హారతి జరుగుతున్నది. అన్ని వాయిద్యాలు బ్రహ్మాండంగా మోగుతున్నాయి. గీతాలు పాడుతూ మధ్య మధ్య నమస్కరిస్తూ దేవతలంతా చుట్టూ కూడి ఆయనకు ఘనంగా నీరాజనం చేస్తున్నారు. ఆ దృశ్యం చూసి పులకించి పోయాను. కానీ మనసులో ‘అదేంటి? సంధ్యా సమయంలో ఎంచక్కా తాండవం చూద్దాం కదా, అని ఆశగా వస్తే, ఈయన హారతి అందుకుంటూ విలాసంగా కూర్చున్నాడు.. ఈ దేవతల ఉత్సాహం చూస్తుంటే ఇప్పటప్పట్లో ముగించేటట్టు లేరు’ అని మనసులో అనుకుని తల పక్కకు తిప్పేంతలోనే ఆ పక్క అద్భుతమైన దృశ్యం! శివతాండవం జరుగుతూన్నది! బ్రహ్మ తాళం వేస్తున్నాడు. విష్ణువు డోలు వాయిస్తున్నాడు. వాగ్దేవి వీణతో నాదాలు పలికిస్తోంది. నారదాదులు భక్తి పారవశ్యంతో తాండవమాడుతున్న ఆ నటరాజును చూస్తూ ఊగిపోతున్నారు. కాస్త ఎడంగా లలితాపరమేశ్వరీ దేవి సింహాసనాన్ని అధిష్టించి, నాట్యం చూస్తుండగా నేను ఆనందంగా నృత్యం చూడసాగాను. ఆహా! ఏమా ఆనంద నర్తనం!
    అప్పుడు పరీక్షగా చూస్తే శివుని దృష్టి ఆ తాండవం చేస్తున్న సమయంలో అక్కడ లేదు అని అనిపించింది. ఆయన తాండవమాడుతూ కూడా లలితాదేవి వంక తదేకంగా చూస్తూ ఉన్నాడు. అట్లా ఆయనను గమనించేసరికి ఆయన దృష్టిలో చూస్తున్న దృశ్యం నాకు కనిపించింది. అక్కడ ఏకాంతంలో ఆ పతిపత్నులు రహస్యంగా, ఆనందంగా నర్తింంచుకుంటున్నారు..! ఆహా! ఎంతటి మనోహరమైన దృశ్యం! తాండవకేళీలోలుడు పరమేశ్వరి సరసన హాయిగా చేస్తున్న ఏకాంత విలాసవంత లాస్యం, నర్తనం..!
    అప్పుడు నాకు ఋషులు, మునులు గుర్తు వచ్చారు. పాపం, విజ్ఞాన తృష్ణతో కైలాసం చేరినారు వారు. ఈయనేమో అక్కడ తాండవం ఎప్పుడు ముగిస్తాడో తెలియదు. అవధి ఏమీ ఉన్నట్టులేదు దానికి. ‘అదయ్యేదాకా ఆ జ్ఞానపిపాసులు ఎదురు చూడవలసిందే కదా!’ అనుకునేంతలో అటు పక్క చూస్తే వటవృక్షం కింద ఈయన ప్రత్యక్షం! అప్పటికే దక్షిణామూర్తి రూపంలో ఆయన మౌనంగా లోతైన బోధలు చేసేస్తూ కనిపించాడు!
    ఇదేమి చిత్రము! ఒకే శివుడు హారతి అందుకుంటూ, సమూహ నృత్యం చేస్తూ, ఏకాంత నాట్యమాడుతూ ఇంకో పక్క మౌనవ్యాఖ్యానం చేస్తూ కూర్చున్నాడే..! అయితే పాపం, ఈ సందడిలో గణేశుడు, కుమారుడు ఏం చేస్తున్నారో అని ఆలోచన కలిగింది. వారెక్కడా కనిపించలేదే. పిల్లలు కదా, ఒంటరిగా అనిపిస్తున్నదేమో! ‘వారు తండ్రితో ఆడుకోవాలి అంటే వేచి చూడాలి కదా. అమ్మా నాన్నా ఇద్దరూ వచ్చిన జనం కోలాహలంతో, చాలాపనిలో తలమునకలుగా ఉన్నారాయె.’ అని అనుకునేంతలో ఇంకొక దిశలో ఆయన తన కుమారులు ఇరువురితో కలిసి ఆడుకుంటూ కనిపించాడు..!
    ‘ఏమీ విడ్డూరం! ఒక పక్క లోకపాలకుడై, మరొక పక్క కళాకారుడై, ఇంకోపక్క కేళీలోలుడైన ప్రణయమూర్తియై, వేరొకచోట అధ్యాపకుడై, ఇక్కడ వాత్సల్యం నిండిన తండ్రియై.. ఆహా, ఎన్ని రూపాలు నాయనా!! సరైన వేళకే రప్పించావు.’ అనుకొని మనసారా నమస్కరించుకుని వెనుదిరగబోయాను. అంతలో సమూహ తాండవంలో ఒక్కొక్క దేవతా రూపం వచ్చి ఆయనలో కలిసి పోవటం దృష్టి గోచరమైంది. బ్రహ్మా, విష్ణువు, ఇంద్రుడు, తరువాత వటవృక్ష మూలంలో ఉన్న ఋషులు, మునులు, ఆ పైన గజముఖ, షణ్ముఖులు- చివరగా ఆ జగజ్జనని కూడా ఆయనలో లీనమైపోయారు! చివరగా తాండవమాడుతూ ఒక బ్రహ్మాండమైన వెలుగుగా ఆ పరమాత్ముడు మారిపోయాడు..!
    ‘ఈనాటి సంధ్యా సమయం మరుపు రానిది కదా.. ఈ లీలతో తరించిపోయాను’ అనుకొని ఆ దివ్య కాంతి పుంజాన్ని పూర్తిగా నా కనుదోయిలో నింపుకుంటూ భాగవలోకం నుండి బయటకొచ్చాను.

--సంకా ఉషారాణి🌺
29.10.2018-----------------------

सर्वत्र तुम, सब कुछ तुम
(भावचित्र)
“क्यों? बहुत दिन हो गए! एक बार आकर मिलो” उनके बुलाने पर उस शाम को मैं कैलाश गई। वहां उनकी आरती हो रही थी। सभी बाजे धूमधाम से बज रहे थे। गीत गाते हुए देवी देवता बीच-बीच में नमस्कार करते हुए, उनकी बड़े गौरव से नीराजन कर रहे थे। उस दृश्य को देखकर मैं पुलकित हो गई।
    पर मन में सोचने लगी- ‘यह क्या? संध्या समय में शिवतांडव देखने के आशा से यहाँ आई थी! तो यह महाशय बहुत ही चाव से आरती ले रहे हैं! इन देवताओं का उत्साह देखते हुए लग रहा है कि अभी अभी यह पूर्ण नहीं होने वाला! फिर पार्श्व में देखा, तो एक अद्भुत दृश्य दिखाई दिया। वहां शिव तांडव हो रहा था! ब्रह्मा जी ताल बजा रहे थे, विष्णु ढोल बजा रहे और वाग्देवी वीणा नाद कर रही थी! नारद आदि भक्ति से तांडव करते हुए नटराज को देखते हुए झूम रहे थे। कुछ दूरी पर ललिता परमेश्वरी देवी सिंहासन पर बैठकर नाट्य को देख रही थी। मैं भी आनंदित होकर नृत्य देखने लगी। कितना आनंद नर्तन है!
    तब मैंने ध्यान से देखा तो शिवजी की दृष्टि तांडव को करते हुए भी वहां पर नहीं है। ऐसा लगा, वे तांडव करते हुए भी ललिता देवी को एकटक निहार रहे थे। ऐसा उनको देखने पर उनकी दृष्टि में जो दृश्य था वह मुझे दिखा।
एकांत में वहां पति पत्नी रहस्य आनंद नर्तन कर रहे थे। आहा! कितना मनोहर दृश्य है! तांडव केलीलोल शिवजी परमेश्वरी के साथ आराम से एकांत में विलास लास्य व नर्तन कर रहे हैं!
    तब मुझे ऋषि मुनि याद आए। बेचारे विज्ञान की तृष्णा से कैलाश आए हैं। और यह महाशय यहां पर तांडव कब पूरा करेंगे पता नहीं। इसकी कोई अवधि नहीं दिख रही। ‘इसके पूरे होने तक विज्ञान पिपासु प्रतीक्षित ही रहेंगे ना!’ ऐसा सोचते हुए मैंने बगल में देखा- तो वहां वट वृक्ष के नीचे यह साक्षात्कृत हुए! पहले से ही वे वहाँ दक्षिणामूर्ति के रूप में मौन भाषा में उपदेश कर रहे थे!
    यह कैसा विचित्र है! एक ही शिव आरती लेते हुए, समूह नृत्य करते हुए, एकांत नर्तन करते हुए, दूसरे ओर मौन व्याख्या करते हुए बैठे हैं! तो बेचारे गणेश और कुमार क्या कर रहे होंगे?- यह भावना आई। वह कहीं पर दिख नहीं रहे थे। बच्चे हैं ना! उनको शायद अकेलापन लग रहा होगा। पिता के साथ खेलना है, तो थोड़ी देर प्रतीक्षा करनी पड़ेगी। माता पिता दोनों अतिथियों के साथ व्यस्त हैं, और काम में उलझे हुए हैं। ऐसा सोच रही थी- तभी दूसरी ओर वे अपने बालकों के साथ खेलते हुए दिखे। यह कैसा आश्चर्य है! एक ओर लोकपालक होकर, दूसरी और कलाकार के रूप में, तीसरी और प्रणयमूर्ति, अन्य दिशा में अध्यापक और यहां पर वात्सल्य पूर्ण पिता! ‘अहो! कितने सारे रूप हैं स्वामी तुम्हारे! तुमने मुझे सही समय में बुलाया।’ यह सोचकर हृदय से नमस्कार करके वापस मुड़ी। तभी समूह तांडव में एक एक देवता का रूप आकर उनमे मिलता गया। ब्रह्मा, विष्णु, इंद्र, उसके बाद वटवृक्ष के मूल में स्थित ऋषि, मुनि, उसके बाद गजमुख, षणमुख और अंत में वह जगज्जननी भी उन में लीन हो गई। अंत में तांडव करते हुए एक बहुत बड़े कांति के रूप में वह परमात्मा बदल गये। ‘आज की संध्या समय कभी विस्मृत नहीं होगी। इस लीला से मैं तर गई!’ यह सोचकर उस दिव्य कांति कुंज को पूरी तरह अपनी दोनों आंखों में भरते हुए मैं भावजगत् से लौट आई॥

--उषाराणी सङ्का
२९.१०.२०१८

సంవాదలేఖ-6 - మీరే ఏదో చేశారు -- ఒక సంవాదం

మీరే ఏదో చేశారు -- ఒక సంవాదం 

“చూద్దాము, మీ భక్తులు ఏం చేస్తున్నారో.. అరే! ఇతడికి ఏమైంది? ఎందుకు ఇట్ల నాట్యం చేస్తున్నాడు?”
“నాకేం తెలుసు ఎందుకు నాట్యం చేస్తున్నాడో! వెళ్లి నువ్వే అడుగు.”
“ఇతడు అడిగే స్థితిలో వుంటే కదా! ముందు ఈ వేళలో చాలా భక్తిగా పూజ చేసుకునేవాడే! ఇవాళ పూజ లేదు ఏమీ లేదు! నాట్యం చేస్తునే ఉన్నాడు.. నవ్వుతునే ఉన్నాడు..! ఏమైపోయింది ఇతడికి?”
“నాకేం తెలుసు ఏమైందో!”
“లేదు లేదు.. మీరే ఏదో చేసినట్టున్నారు!”
“నేనా!? నేనేం చేయగలను? నీ మాట విన్నాను. అంతే.”
“ఏమి మాటండీ బాబూ”
“నువ్వు అన్నావు కదా అని అతడి భక్తికి సంతుష్టిచెంది వెళ్ళి దర్శనం ఇచ్చి వచ్చాను. అంతే! అప్పటి నుంచి ఎగురుతున్నాడు..! ఇందులో నా తప్పు ఏముంది?”
“ఓహో! ఇప్పుడు అర్థమైంది. మీ దర్శనం వల్ల ఆనందం ఉత్సాహం పొంది, అతడికి మత్తు ఎక్కింది. మంచి పని చేశారు. మీరు కూడా భలేవారు! జనాలను రెండు విధాల పిచ్చివాళ్ళను చేస్తారు. ఎవరికైతే మీరు కనిపిస్తారో వారు ఆనందంతో పిచ్చి పట్టి పోతారు. ఎవరికి మీరు కనిపించారో అతడు దుఖంతో పిచ్చివాడైపోతాడు!
--ఏ భక్తుడి గురించి పార్వతీ పరమేశ్వరులు ఈ విధంగా మాట్లాడుకుంటారో అతడి జీవితం ధన్యం కదా! కాదా?

--------------------------------- 

किमिदं कृतं भवता!! -कश्चन संवादः

“इतः पश्यामि, भवतः भक्ताः किं कुर्वन्तीति। अहो! किमभवत्? कुतः नृत्यत्येषः?”
“कथं जानेऽहं, कुतो नृत्यतीति? स्वयमेव पृच्छ।”
“प्रष्टुमनुकूला स्थितिः क्वास्ति! पूर्वं तु अस्म्यां वेलायां महत्या भक्त्या अयं जनः अनुष्ठानमाचरति स्म! अद्य किमपि नास्ति, केवलं नाट्यं करोति! हसति! किमभवदस्य?”
“कथं ज्ञायेत? न हि जानाम्यहम्!”
“नैव, अवश्यं भवता एव किमपि कृतम्।”
“मया? किमहं कर्तुं प्रभवामि? अहं तु तव वचांसि श्रुत्वा तथैवाचरितवान्।”
“कानि वचांसि?”
“त्वयेवोक्तं किल, तथैव तस्मै सन्तुष्टः सन् दर्शनं प्राददम्! तावदेव, तदारभ्य उन्मत्त इव नृत्यन्नास्ते! अस्मिन् मम को वा दोषः?”
“अहो, अवगच्छाम्यधुना! भवद्दर्शनेन आनन्दितः प्रफुल्लितश्च सन् अस्य मत्तभावः आवृतः। साधु आचरितं भवता। भवानपि जनान् उभयथा उन्मत्तान् कारयति- यः भवन्तं पश्यति, स आनन्देन उन्मत्तो जायते, येन भवान् न दृष्टः, सः दुःखेन उन्मत्तो भवति!”
--यस्य भक्तस्य विषये पार्वतीपरमेश्वरौ एवं सँल्लपेतां, तस्य जीवनं धन्यं खलु!

---------------------------------
यह आप ने क्या किया?! --एक संवाद

“देखती हूं, आप के भक्त क्या कर रहे हैं। अरे! इसे क्या हो गया? यह क्यों नाच रहा है?”
“मुझे क्या पता क्यों नाच रहा है? खुद ही पूछो।”
“यह पूछने लायक स्थिति में हो तब न! पहले तो इस समय पर बड़ी भक्ति से पूजा पाठ करता रहता था! आज ना पूजा ना पाठ, नाचे जा रहा है! हँसे जा रहा है। क्या हो गया इसे?”
“मैं क्या जानूँ? पता नहीं क्या हुआ!”
“नहीं, अवश्य आपने ही कुछ किया होगा।”
“मैं? मैं क्या कर सकता हूं? मैं ने तो बस, तुम्हारी बात मानी है।”
“कौन सी बात जी?”
“तुम्हारे कहने पर मैं केवल उससे संतुष्ट होकर दर्शन दे आया हूं! बस, तब से उन्मत्त की तरह नाचे जा रहा है! इसमें मेरा क्या दोष है?”
“ओह, अब समझी! आपके दर्शन से आनंदित प्रफुल्लित हो नशा हो गया इसे। अच्छा किया आपने। आप भी ना, लोगों को दोनों ओर से पागल कर देते हैं! जिसे आप दिखे, वह आनन्द से पागल हो जाए, जिसे आप नहीं दिखे वह भी दुख से पागल!”
--जिस भक्त के बारे में मां पार्वती और शिव जी इस प्रकार संलाप करें, उसका जीवन धन्य है, है न?!

---------------------------------

శివగీతం-3 - మా ఇంటికి రావయ్యా (షోడశోపచారాల చిరు గీతాష్టకం)

ఏమయ్యా, మా ఇంటికి రావు, ఎంతని పిలిచేది
అహా, ఇప్పటికొచ్చావే, నాదెంతటి సౌభాగ్యం
అయ్యో, అట్లా నిలబడ్డావేఁ, లోపల రావయ్యా
ఆసనం అది మెత్తగ లేదు, ఇక్కడ రా, కూర్చో

నీ చేతులు, పాదాలందించు, శుభ్రం చేస్తాను
ఇదిగో అందుము మంచినీరు, నీ దాహం తీరిందా?
గోరువెచ్చని నీరు పోసుకుని స్నానం కానించు
తడి ఆరేంతగ తుడిచాకే, ఈ బట్టలు ధరించు

ఇదిగో, నీరు, అందుకుని నీ గొంతు కాస్త తడుపు
నీకై తెచ్చా యజ్ఞోపవీతం, దీనిని ధరించు
చలవ చేసేటి ఈ గంధాన్ని మేనికి పూయనీ
ఏదీ, నీ నుదురిటు చూపించు, కుంకుమను దిద్దనీ

ఇదిగో పరిమళ పుష్పం, అది నీ అందం ముందెంత?
పూమాలలు నీ మెడలో వెయనీ, భూషణాలివ్వనీ
అగరొత్తులు ధూపాల సువాసన నీకు నచ్చిందా?
వెలుగులనిచ్చే నీకై దీపం వెలిగించా చూడు

ఇదిగో రుచికరమైన భోజనం, తిని ఆనందించు
చక్కని ఆకూ, ఒక్కలతో నీకిదిగో తాంబూలం
ఘంటానాదం సహితంగా నీకిదిగో హారతులు
మంత్రాన్నే ఓ పుష్పం చేసి నీకై అర్పిచా

నీ పాదాలకు అక్షతలేసి ఇదె అంగప్రణామం
కాస్తాగు, ఇక సేద తీరు, చామరం వీయనీ
నీకై చక్కని పాట పాడుతూ కీర్తించుకోనా
ఈ నృత్యంతో నీ మనసును ఆనందపరచనా

నీ తత్త్వం నే తెలియగలేను, జ్ఞానిని నే కాను
నిను భావించి, శక్తిని బట్టి నిను పూజించేను
ఎల్లప్పుడు నీ కరుణను చూపి కాపాడు ఓ స్వామీ
ఆత్మప్రదక్షిణ చేస్తూ నీకై సర్వం అర్పించా

అయ్యో అపుడే వెళిపోవాలా, మళ్ళెపుడో రాక?
నావల్లేదైనా తప్పైతే క్షమించు ఓ తండ్రీ
దాసుని తప్పులు దండంతో సరి, ఇదిగో నమస్సు
నీ రాకతో మా ఇల్లు పావనం, వెళ్ళిరా నా తండ్రీ

(సరళంగా పాడుకుంటూ భావించుకోగలిగే విధంగా ఉపచారాల పాట.. అపచారమేదైనా ఉంటే సూచించండి.. ఏమో- ఈరోజు అట్లా అనిపించింది.. రత్నైః కల్పితమాసనం- వింటుంటే.. అంత గొప్పగా సింహాసనాదులు భావించటం నాకు రాదు.. (భావదరిద్రం ఆయన కరుణతో తీర్చినప్పుడు తీరుతుంది) అప్పటిదాకా నా పరిధిలో నా ఊహలో అందినంత..)

సంవాదలేఖ-5 - హాలాహాలపాన సందర్భం

పార్వతి-- ఏమయ్యా, ఏంటా పని?
శివుడు-- అయ్యో లోక రక్షణ.. అలవాటైన పనే!
పార్వతి-- ఇంకా నయం.. అది కాఫీ అనుకున్నారా, వేడిగా ఉందని నోట్లో ఓ పోసేసుకుంటున్నారు?
శివుడు-- లేదు, విషమే.. తెలుసు, వాసన చూశాను. అబ్బా.. ఘాటు..!
పార్వతి-- మరి ఇంకా పక్కకు పారెయ్యవేమయ్యా నాథా!
శివుడు-- అందరూ చచ్చిపోతున్నారు చూడు.. కనికరించు.. పైగా దేవతలు మొదటి ఉపహారమని నాకే సమర్పించారు..
పార్వతి-- ఆఁ.. ఆఁ.. ఇస్తారు.. వాళ్ళ సొమ్మేం పోయింది..!!
శివుడు-- ఇంతకూ ఏం చేయమన్నావు చెప్పు..! ఎక్కువ సమయం లేదు..!
పార్వతి-- (మంగళసూత్రాలు కళ్ళకు అద్దుకుని) ఇప్పుడు తాగండి.. నాకు మాత్రం జీవకారుణ్యం లేదేంటి..
శివుడు-- అయ్యో.. మాతృమూర్తివి.. నీకెందుకు ఉండదు?? ఇంతకు- ముందెందుకు వద్దన్నావు, ఇప్పుడెందుకు తాగమంటున్నావు?
పార్వతి-- నా అనుజ్ఞ లేకుండా అది తాగి ఒంటిమీదకు తెచ్చుకుందామనే..!! వీలుంటుందా..? ఇంతకూ మొత్తం తాగెయ్యకండి
శివుడు-- లేదులే.. గొంతులో ఆపేసి దాచేస్తా..
పార్వతి-- అది ఏమైనా జాడీయా, విషాలు పోసి దాచుకోవటానికి?
శివుడు-- కాదు.. నిన్ను చూస్తూ తాగితే విషం కూడా అమృతమే కదా.. అది అక్కడ నాకు ఆభూషణమై నిలుస్తుంది.. అందరూ నీ మాంగల్య బలాన్నే కొనియాడతారు.. (తాగేస్తాడు)
పార్వతి-- మీకిదో సరదా.. ఉన్నపేర్లు చాలవన్నట్టు- ఇప్పుడు నీలకంఠుడు అయ్యారు..
శివుడు-- నీ రూపమైన జగత్తు నిలవాలంటే ఈ మాత్రం తప్పదు..
పార్వతి-- మంటగా ఏం లేదు కదా
శివుడు-- లేదు.. చెప్పాగా.. నిన్ను చూస్తూ..
పార్వతి-- ఆఁ.. ఆఁ.. చాలు లేండి.. మీ సరసం..

-సంకా ఉషారాణి
-----------------------
🙏 जब विष पीने लगे महादेवजी 🌼
(संवादभावलेख)
💝
पार्वतीजी— क्यों जी, कैसा कार्य है यह?
शिवजी— अरे, यही, लोकरक्षण.. जिसके अभ्यस्त हैं, वही कार्य!
पार्वतीजी— अच्छा जी, क्या उसे चाय समझरखी है, कि गरम गरम है, सोचकर मुख में डालने जा रहे हैं!!?
शिवजी— नहीं नहीं, विष ही है.. जानते हैं, सूंघली है.. उफ़... तीखा है..!
पार्वतीजी— तो फिर भी क्यों उसे बगल में फेंक नहीं रहे हैं नाथ!
शिवजी— सब जीव मर रहे हैं, देखो न.. थोडी तो दया करो.. देवताओं ने पहली भेंट बनाकर मुझ ही को इसे उपहार में समर्पण किया है..
पार्वतीजी— हाँ.. हाँ.. क्यों न दें!.. उनका क्या बिगड़ता  है?!!
शिवजी— अन्ततः क्या करना है मुझे? वह बोलो! अधिक समय नहीं है..!
पार्वतीजी— (मंगलसूत्रों को बड़ी श्रद्धा से आँखों पर लगाती हुई) अब पीजिए.. क्या मुझमें जीवकारुण्यभाव नहीं है क्या?..
शिवजी-- अरेरे.. तुम तो मातृमूर्ति हो.. तुममें क्यों नहीं होगा?? अच्छा यब बताओ पहले काहे मना किया, अभी काहे पीने को कह रही हो?
पार्वतीजी— मेरी अनुज्ञा रके बिना उसे पीकर आपत् लेआना है क्या.!! क्या ऐसा होने दूंगी मैं..?! हाँ एक और बात, सारा का सारा मत गटक जाइएगा..
शिवजी-- नहीं.. बस, गले में रोककर छिपादूंगा..
पार्वतीजी— क्या वह कोई शीशी है, जिसमें विष डालकर छिपाना चाहते हैं?
शिवजी— नहीं.. पर तुम्हे निहारते हुए पीलें तो विष भी अमृत ही है न.. वह वहाँ मेरा आभूषण बनकर रहेगा.. सब तुम्हारे मांगल्य बल का ही प्रशंसा करेंगे.. (पीलेते हैं)
पार्वतीजी— यह सब आपका विनोद मात्र है.. जितने नाम लगे हैं, वे पर्याप्त नहीं- अब यह नीलकंठ बनना  आवश्यक था..
शिवजी— तुममय (तुम्हारे रूप वाला) जगत् बचना है, तो इतना तो करना पड़ेगा..
पार्वतीजी— अच्छा, कोई जलन तो नहीं है न..
शिवजी— नहीं नहीं.. कह दिया न.. तुम्हे निहारते पी लूँ तो..
पार्वतीजी— हाँ.. हाँ.. बस छोड़िये.. आप और आप का यह हास्य..
💞

--उषाराणी सङ्का

సంవాదలేఖ-4 - శివః శక్త్యా యుక్తః

శివుడు-  ఏంటి? ఈరోజు అంత ముభావంగా ఉన్నావు?
పార్వతి- మీకెందుకు నేనెట్లా ఉంటే?
శివుడు- అయ్యో, చెప్పు, ఏమైనా తీర్చేదుంటే తీరుస్తాను.
పార్వతి- ఆఁ, వివాహం అయిన దగ్గరినుంచీ చెప్పుకుంటునే ఉన్నాను.. అప్పుడు తీర్చారు గనుక..!
శివుడు- (నవ్వి) ఏ విషయమో సరిగ్గా చెప్పు.. మూడు కళ్ళు ఉన్నా నీ మనసు నాకు గోచరం కావటం లేదు.
పార్వతి- అదేం కాదు.. నా నోట చెప్పించాలని! మీ నింద చేయటం నాకు పాపం. పోండి, నేనేం చెప్పను.
శివుడు- ఏది, నా రూపం, క్రియల గురించేనా? ఆ మధ్య నీ మిత్రురాలు మహాలక్ష్మి ఏదో అన్నదని కుంగుకున్నావు-  అదేనా?
పార్వతి-  అదే అదే! తనకు తగినట్టు నేను ఆవేళే సమాధానం చెప్పేశాను. (కోపంగా) కానీ అన్నదానిలో తప్పేముంది?
శివుడు- అందరూ అన్నది వింటావు.. నేనెవరో నీకు తెలియదా?
పార్వతి- తెలుసు కనుకే అడుగుతున్నాను. అసలేంటి? ఎట్లా బ్రతకాలి మీ పంచన? ఆ ఒళ్ళంతా బూడిద, తోలు బట్టలు, వెంట ముసలి ఎద్దు, ఈ శ్మశానంలో ఉండటం, చేతిలో భిక్షాపాత్ర, దానితో భిక్షమెత్తి బ్రతకటం, పాములు చుట్టుకుని తిరగటం, నెత్తిన ఇంతెత్తు కొప్పులు, ఎన్నడూ కనీసం దువ్వరు, వాటిలో పగలూ రాత్రీ జలాల హోరు.. ఒకటా రెండా..? ఎన్నని చెప్పను? చెప్పినా మీరు మారతారా?
శివుడు- (గట్టిగా నవ్వి) అయ్యో, పిచ్చి గౌరీ, నేను ఎంత సుందరుణ్ణో నీకు తెలుసు కదా. నన్ను పెళ్ళికి ముందు చూసి, కోరి, మోహించి, పరితపించి, కఠిన తపస్సు చేత కొనేసుకుని పొందింది నువ్వే కదా..! అప్పుడు లేని ఈ బాధ ఇప్పుడెందుకు?
పార్వతి- (తలవంచుకుని) అట్లా కాదండీ.. తన భర్త అందంగా ఉంటే చూడాలని భార్యకు అప్పుడప్పుడైనా అనిపించదా? అటు దేవతలూ, ఇటు మనుష్యులు నా పక్కన మిమ్మల్ని చూసి ‘ఇంత అందమైన అమ్మాయికి ఎట్లాంటివాడు దొరికాడు? ఇతడి కోసమా, ఈమె అంత తపస్సు చేసింది? ఏం చూసి ఇచ్చారు ఈమె తల్లిదండ్రులు ఆయనకు?’ అని అనుకుంటున్నారు.
శివుడు- ఔనా? నేనెప్పుడూ వినలేదే.. నా ముందు ఎవ్వరూ అనలేదే!
పార్వతి- అంత ధైర్యమా వాళ్ళకు? మీతో పని ఉన్నవారు మీగురించి మీముందే మాట్లాడేయరు కదా. ఒకవేళ వారు అన్నా మీకు ఆ ధ్యానలయలో పట్టించుకునే తీరిక ఏది?
శివుడు-  (నిట్టూర్చి, ఆమె తల ఎత్తి) సరే-  అయితే చూడు.. (తన అసలు రూపంలోకి మార్చుకుని) ఇప్పుడేమంటావు?
పార్వతి- (నమ్మలేనట్టు కళ్ళనిండా పైనుండి కిందిదాకా చూసుకుని ఏదో అనబోయి ఇంతలోకే మూతి ముడుస్తుంది.)
శివుడు- ఏమైంది? కళ్ళలో ఒక్క వెలుగు కనిపించి మళ్ళీ ఇంతలోనే కారుమబ్బు కమ్మింది?
పార్వతి- మీతో నేనేం మాట్లాడను పోండి.
శివుడు- అయ్యో, ఎందుకు? ఇప్పుడేం పాపం చేశాను? ఈ అందం సరిపోలేదా? ఈ సహస్రకోటి కందర్పకాంతి, దివ్యాభరణాలు, దివ్యమాల్యాలు, సుగంధ లేపనాలు, మహార్హమైన వస్త్రాలు, ఈ హిమాలయాలనే శోభింపచేసే సౌందర్యం-  ఇవన్నీ కూడా చాలలేదా?
పార్వతి- (కొద్దిగా నవ్వుతుంది తల అడ్డంగా ఊపుతూ)
శివుడు- (ఆలోచించి నవ్వి) లేక... నీకన్నా అందంగా అయిపోయాననా? నిజం చెప్పు.
పార్వతి- (ఎటో చూస్తుంది) మీ స్వరూపమే అంత అందం కదా! దానికి మీరేం చేస్తారు? నాకు నిజంగా ఈర్ష్యగా ఉంది.
శివుడు- (నవ్వి) అర్థమైంది. అయ్యో, శివా! ఒక్కసారి ఇటు చూడు..
పార్వతి- అఁహఁ.. నేనేం వినను.. చూడను.. (వెళిపోబోతుంది)
శివుడు- (ఆమె చేతిని పట్టి ఆపి) ఆగు. ఒక్కమాట తర్కం ఆలోచించు. ఇది నా అందమా? నన్ను వ్యక్తం చేసింది ఎవరు? నువ్వు లేకపోతే నేను వ్యక్తమవుతానా? నాకు ఆ సామర్థ్యం ఉందా? నన్ను వ్యక్తం చేసే శక్తివి నీవైతే ఈ సౌందర్యం నీవే కదా.
పార్వతి- (కొంచెం సిగ్గుగా నవ్వి) నిజమేననుకోండి. కానీ ఇంత మోహనంగా మిమ్మల్ని చూసి.. చాలా ఆనందంగా ఉంటే తట్టుకోలేక కోపం నటించాను. (ముఖం అరచేతుల్లో దాచేసుకుంటుంది).
శివుడు- (నవ్వేసి ఆమె చేతులు తీసేసి) సరే.. మరి, ఇప్పుడు నీ భర్త పై ఏమైనా ఆక్షేపాలు మిగిలున్నాయా?
పార్వతి- (చిరునవ్వుతో చూస్తూ) ఇంకేం ఉంటాయి? ఇంక మీకెట్లా వీలుగా ఉంటే అట్లా ఉండండి. నాకే ఆక్షేపాలూ లేవు. మీ నిజమైన సౌందర్యం పదునాల్గు లోకాలలోని ఆక్షేపకులకు చూపాలనే ఆత్రుతలో అట్లా మాట్లాడాను. క్షమించండి.
శివుడు- మనలో మనకు క్షమలేంటి? ఫరవాలేదు. ఎటూ తయారైనాము కదా. అట్లా తిరిగి వద్దాము-  ఈ ముసలి ఎద్దు మీద.
పార్వతి- (నవ్వి) వస్తున్నా. మన నంది ఏం ముసలివాడు కాదు. ఏదో ఊరికే అన్నాను అట్లా.
శివుడు- నువ్వట్లా అన్నప్పుడు విని నంది నొచ్చుకున్నాడేమో.
పార్వతి- నేను లాలిస్తా లేండి. పదండి. మిమ్మల్ని ఇంత సుందరంగా చూసి ఎంత ఆనందిస్తాడో అతడు.
శివుడు- (నవ్వి) పిల్లలను కూడా తీసుకుపోదామా?
పార్వతి- వాళ్ళు అప్పటినుంచే సిద్ధంగా ఉన్నారు. పదండి.
[దేవతలంతా సంతోషంగా నవ్వుతూ వారిపై పుష్పవృష్టి కురిపించారు.]
(ఆ విధంగా సరససల్లాపాలు చేసుకుంటూ ఆనందించే ఆ సంతృప్త కుటుంబీకుడు మనలను సర్వదా రక్షించుగాక.)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
 

{ఇందులో పూర్వ భాగం శివభక్తవిలాసంలో ఉంది. శివుడు తన రూపం మార్చినంతవరకు-  కానీ ఆ తరువాత పార్వతి ఈర్ష్యాది ఘట్టం నేనూహించినది. మూలంలో ఆమె ఆయన రూపంచేత పరవశయై స్తుతిస్తుంది. ఉపమన్యుమహర్షికి కృతజ్ఞతలతో.. శివార్పణం}


ఒక సవరణ. పార్వతీదేవికి ఈర్ష్య ఉంటుందా? నిజంగా భర్త సౌందర్యం చూసి ఆమె ఆనందించాలి కదా-  అని అనిపించింది. ఏమో మరి-  ఆ ఘట్టం చదివిన వేళ స్ఫురణ అకస్మాత్తుగా అట్లా వచ్చింది. ఆయన అందంగా రూపం మార్చుకున్నాక కూడా ఆమె కోపానికి కారణం ‘అంత అందం పెట్టుకుని కూడా రోజూ విరూపంగా ఉండటం ఎందుకు?’ అని మారుద్దామని కూడా ఎందుకో చేయలేకపోయాను. సరే, సరదాగా ఉంటుందని, ఈర్ష్య అయినా ఒక్క క్షణం పాటే కదా అని, అవతలివారు ఈర్ష్యపడేంత అందం ఒక గొప్పతనమే కదా అని, సరే, ఎన్ని అనుకున్నా ఇద్దరూ అభిన్నులే కదా అని, భర్త తనకన్నా అందంగా, గొప్పగా ఉంటే ఆయన పక్కనున్న ఆ భార్యకు గొప్పే కదా అని, సరిపెట్టుకున్నాను.

శివగీతం-2 - నదిలో లింగాల దృశ్యంతో కదిలిన మది

కలిలో వేడికి తాళగలేక
జలమున దాగేవా..
శిలపై శిలవై బహుళంగా అయి
ఇలపై నిలిచేవా..॥

అణువణువున దాగున్నది నీవని
ఈ విధి తెలిపేవా
వెలుపల లోపల అంతట నీవని
స్పృహ కలిగించేవా..॥

జలముల జలజల సామవేదమని
ఇట భావించేవా
ఆ సంగీతపు మంద్రస్థాయిన
వెలుపలకొచ్చేవా..॥
ప్రతి శిలపై నీ రూపం చూసి
కనులకు పండగలే
పాషాణాలే పాడిన రుద్రం
వీనుల విందేలే..॥

నదీధరునివే, నదిలో దాగిన
నీ పేరిపుడేమి..
నదీనివాసా, జలసహవాసా
ఏమని పిలిచేది..॥

నీటి దుప్పటిని కప్పుకుంటివా
ఇప్పుడు అది తొలగె..
కదిలే నీటిన కదలనిదది
స్థాణువుగా నీ వెలుగే..॥

పంటపొలాలకు నీరు పోసితే
పంటలు పండేను..
బండరాళ్ళపై నీరు పారగా
లింగాలు పండేను..॥
 
(శాల్మల నదిలో నీటిమట్టం తగ్గేసరికి లోపలున్న శివలింగాలు బయట పడినాయట.. ఆ వివరం ఇక్కడుంది--
https://www.sott.net/article/301190-Low-water-level-exposes-thousands-of-Shiva-Lingas-in-the-Shalmala-river)

భావలేఖ-2 - అమ్మను పట్టుకోవాలంటే ఎవరి తరం?

కైలాసంలో దాగుడుమూతలు ఆడదామని అనుకున్నారు. కుమారుడు తానే కళ్ళకు గంతలు కట్టుకుని మిగిలినవారిని పట్టుకుంటానన్నాడు.. కళ్ళకు గంతలు కట్టి వెతుకుతూ నవ్వుతూ తిరిగేసి త్వరగానే అన్నను, తండ్రిని పట్టేసుకున్నాడు.. కానీ అమ్మ మాత్రం అందలేదు. గంతలు విప్పి వెతికినా కనిపించలేదు. అమ్మ కనిపించలేదని ఏడ్చాడు. వినాయకుడు నవ్వుతూ తండ్రిని చూశాడు. అప్పుడు తనలో అర్ధభాగంగా మారి, బయటకు కనిపించకుండా దాక్కున అర్ధాంగిని పరమేశ్వరుడు ప్రకటం కమ్మని కోరాడు. ఆ తల్లి నవ్వుతూ వ్యక్తమై పిల్లవాడిని కన్నీరు తుడిచి లాలించింది.
అట్టి తల్లి మనలను అందరిని సర్వదా రక్షించుగాక.

భావలేఖ-1 - నేను పనికొస్తే వాడుకోవయ్యా..!

ఏమయ్యా ఉన్నావా, వింటున్నావా? ఓ మాట..! నీకు కూతుర్లు లేరు కదా. ఇద్దరూ కొడుకులే.. పాపం, ఇంటి పనికోసం ఇంట్లోవారిలా ఎవరుంటారు? గణాలుంటారులే.. కానీ ఎంతైనా ఇంట్లోవారిలా చేయరు కదా..! నన్ను నీ దగ్గర పెట్టుకోవచ్చు కదా! మీ ఇంట్లో అమ్మాయిలా పనులు చేసి పెడతాను. నీ ఎద్దును కడిగి పెడతాను.. నీ పాముల్ని రోజూ చక్కగా తుడిచి పెడతాను.. వాటికి ఆహారం పెడతాను.. నీ పిల్లలిద్దరినీ కూడా బాగా చూసుకుంటాను. పెద్దవాడి ఎలకను, చిన్నవాడి నెమలిని కూడా చక్కగా చూసుకుంటాను. వాళ్ళకు కావాల్సిన ఆహారం పెడతాను.
    ఇంక మీ ఆవిడకి ఇంట్లో వంటలో సహాయం చేస్తాను. ఆమె అన్నపూర్ణ కదా. అందరికీ వంట చేసిపెట్టడానికి చాలా పని ఉంటుంది.. ఒక్కర్తీ చేసుకోవాలి. అసలే నీకు ఐదు ముఖాలు, పెద్దవాడిది ఏనుగు ముఖం.. చిన్నవాడికి ఏకంగా ఆరారు ముఖాలు! పాపం.. అన్నిటికీ చూసి చూసి అన్నం తినిపించాలి కదా..! చాలా పని ఉంటుంది. చేతికంద ఉంటాను..
    ఇంకా నీ త్రిశూలం, పినాకం, నీ ఆయుధాలన్నీ, వాటితోపాటు మీ ఆవిడ ఎనిమిది చేతుల్లో ఉన్న అన్ని ఆయుధాలు, మీ పిల్లల ఆయుధాలు కూడా రోజూ తుడిచి పెడతాను. మీరేసుకునే ఆభరణాలు చక్కగా సాఫు చేసి ఇస్తాను. మీ పిల్లల పీతాంబరాలు, నీవు ధరించే జింక చర్మం, గజచర్మం ఉతికి పెడతాను. ఇంకా మీ ఆవిడ పట్టు చీరలు పాపం తనే పిండుకోవాలి కదా.. నేను పిండి పెడతాను. సరేనా?
    నాకు ఒక్క అవకాశం ఇచ్చి చూడు. తప్పక నేను మీ ఇంట్లో అందరికీ నచ్చుతాను. నీకు లోకరక్షణ, లోకపాలనా- బోలెడు పనులు ఉంటాయి. కనీసం జుట్టైనా దువ్వుకునే వేళ చిక్కదాయె. పనులు చేసి చేసి అలసటై, నీకు కాళ్ల నొప్పులు పుడితే ఎవరొత్తుతారు? పాపం – అమ్మవారు కూడా తన పనులతో అలసిపోతుంది కదా. ఇద్దరికీ పాదాలు ఒత్తుతాను. కనీసం ఎందులో అయినా నేను పనికొస్తే వాడుకోవయ్యా..!

సంవాదలేఖ-3 - నేను ఎదురుచూస్తున్నాను

నేను ఎదురుచూస్తున్నాను
సంవాదలేఖ-3
 

శివుడు- “ఏం కావాలి..?”
నేను- “ఏం వద్దు...”
శివుడు- “మరి, నా వంక అట్లా ఎందుకు చూస్తున్నావు..?”
నేను- “చూడాలనిపించింది.. చూస్తున్నా..”
శివుడు- “ఏమైనా కావాలంటే అడుగు. ఉత్తగ చూడటం ఎందుకు..?”
నేను- “అడిగింది ఎటూ ఇవ్వవు.. దాటేస్తావు.. కనీసం చూసైనా ఆనందించుకోనివ్వు..”
శివుడు- “ఏమివ్వలేదుటా..?”
నేను- “నీ నుంచి నిన్ను అడిగానుగా..! ఇచ్చావా ఇంతవరకు..?”
శివుడు- “అది కుదరదు.. చాలా కష్టం.. అందుకు ఎన్నో షరతులున్నాయి..”
నేను- “సరే, ఇవ్వకు.. నేనెప్పుడైనా మళ్ళీ అడిగానా..?”
శివుడు- “మరెందుకు చూస్తున్నావు..?”
నేను- “కనీసం కళ్ళ నిండా చూసుకోవటం కూడా తప్పేనా..!!?”
శివుడు- “చూడటానికి చాలా ఉన్నాయి..”
నేను- “నువ్వూ వాటిలో ఒకటి కదా..! నాకు నువ్వు చాలు”
శివుడు- “అదిగో, అటు చూడు.. ఎంత అందమైన ప్రకృతో..”
నేను- “చూడను..”
శివుడు- “ఇదిగో, నీకిష్టమైన పువ్వులు.. ఎంత సువాసనగా ఉన్నాయో.. వాసనైనా చూడు..!”
నేను- “అక్ఖర్లేదు..”
శివుడు- “ఏయ్.. నీకిష్టమైన ఆహారపదార్థం.. రుచైనా చూడు.. నోరు తెరువు..”
నేను- “వద్దు.. తెరవను..”
శివుడు- “సాక్షాత్తు అన్నపూర్ణే చేసింది.. నేను పెట్టినా తినవా?”
నేను- “మళ్ళీ ఆ ఆస్వాదనలో పడి నిన్ను పక్కకు పెట్టాలనా? అదేం చెల్లదు..”
శివుడు- “పోనీ, ఆ అమ్మాయి చూడు, ఎంత అందంగా నర్తిస్తున్నదో..”
నేను- “నీ తాండవం కంటేనా?
శివుడు- “నువ్వెప్పుడు చూశావది?”
నేను- “చూడలేదు, విన్నాను.. చదివాను.. చూసేంత అదృష్టమా?”
శివుడు- “పోనీ, ఇప్పటికి ఆమె నర్తనంతో తృప్తి పడు.. కనీసం చూడు.. ఓసారి”
నేను- “అంత బాగుంటే నువ్వే చూసుకో.. నాకు నువ్వు చాలు..”
శివుడు- “ఏంటీ పట్టుదల..?”
నేను- “అదంతే..”
శివుడు- “ఇంత అందమైన లోకం నీకోసమే చేసింది..”
నేను- “నేనవన్నీ చూస్తూ నిన్ను మర్చిపోవాలనే కదా నీ ఎత్తు..?! అదేం పారదు ఈసారి..”
శివుడు- “అయ్యో రామా..! ఇట్లాగే నన్ను చూస్తూ కూర్చుంటే ఏం వస్తుంది..?”
నేను- “ఏది రావాలో అదే వస్తుంది..”
శివుడు- “ఎన్నటికీ రాకపోతే..?”
నేను- “పోనీ..! ఏదో రావాలని చూడటం ఎప్పుడో మానేశాను..”
శివుడు- “నువ్వు కోరినది ఏదీ దొరకదు..”
నేను- “అందుకే ఏదీ కోరటం లేదు కదా.. ఎందుకంత కంగారు..?”
శివుడు- “ఇదిగో ఈ భక్తితో నా దుంప తెంపకు.. అడిగిందల్లా ఇవ్వటం నావల్ల కాదు..”
నేను- “ఇవ్వకయ్యా.. నీ దగ్గరే ఉంచుకో.. ఎవరడిగారు..?”
శివుడు- “ఇప్పుడు అడగవు.. తరువాత వదలవు”
నేను- “ఇప్పుడూ వదిలానని ఎవరు చెప్పారు?”
శివుడు- “అంటే? అడుగుతున్నావనేగా?”
నేను- “నేనేమీ నోరు తెరిచి అడగను.. చాలా? మాటిస్తున్నాను. కళ్ళార్పకుండా చూసుకోనివ్వు చాలు.”
శివుడు- “నువ్విట్లాగే చూస్తుంటే నువ్వడిగిందల్లా చేయాల్సి వస్తుంది..”
నేను- “అది నీ తలనెప్పి.. నాది కాదు.. మాటిచ్చింది నువ్వు.. నిలబెట్టుకోవలసిందీ నువ్వే..”
శివుడు- “సరే, పోనీ, ఆ అందమైన వీణాలాపనం అయినా విను..”
నేను- “చూడు, నీ పని నువ్వు చూసుకో. నేనేం చేయాలో నాకు వదిలేసేయి. మాచేత లోకంలో అవన్నీ చేయిస్తూ, భ్రమలో పడేస్తూ, మమ్మల్ని మరిపిస్తూ నువ్వు హాయిగా తప్పించుకుంటున్నావు.. ఇంక నీ ఆటలు సాగనివ్వను..”
శివుడు- “నావి ఆటలా?”
నేను- “మరి కాక? బొమ్మను చేసి..”
శివుడు- “ఇదిగో, బొమ్మల్లాగ మిమ్మల్ని ఆడించేది మీరు చేసుకున్న కర్మ..”
నేను- “సరే, ఏదైతే ఏఁ? నాకవన్నీ తెలియదు. నేనంత చదువుకోలేదు. ఏదేమైనా, ఇంక నేను ఆడను.. ఆడింది చాలు..”
శివుడు- “మంచి నిర్ణయం. ఇంక నాతో ఏం పని..?”
నేను- “ఆటైపోయాక చేరేది ఇంటికే కదా.. తలుపు తీస్తావని..”
శివుడు- “అదిగో, ఏమీ కోరనన్నావుగా..”
నేను- “నిన్ను తియ్యమనలేదే..! తీస్తావని నేను ఎదురుచూస్తున్నాను అన్నాను..”
శివుడు- “.....”
నేను- “అందరూ ఇదే అంటారు.. తరువాత నన్ను పీడిస్తారు.. అదివ్వు, ఇదివ్వు అని.. నేనివ్వలేను..”
శివుడు- ఆ మార్కండెయునికోసం యముడిని సైతం ఏ తప్పు లేకుండానే మట్టు పెట్టాను.. నాకు అవన్ని తిరిగి చేయాలని లేదు..
నేను- చేయకు..
------------

సంవాదలేఖ-2 - నిన్ను విడిసి ఉండలేనయా

నిన్ను విడిసి ఉండలేనయా
సంవాదలేఖ-2
 

నేను- “హరిఓం..”
శివుడు- “చెప్పు..”
నేను- “బాగున్నావా?”
శివుడు- “కనిపిస్తున్నా కదా”
నేను- “ఏం చేస్తున్నారు?”
శివుడు- “ఏముంటాయి? లోకనిర్మాణం, రక్షణం, సంహారం నాకు..; మీ అమ్మకేమో, భోజనం వేళ కదా.. వండి వడ్డించి ఆకళ్ళు తీర్చటంలో నిమగ్నత..”
నేను- “మరి పెద్దవాడు, చిన్ని కుమారుడు?”
శివుడు- “గజముఖంతో షణ్ముఖుడికి ఆటలు.. ఆరు ముఖాలతో గజాననుడికి ఆటలు..! పిండితో తయారైన పసివాడని చిన్నవాడు అల్లరి పెడతుంటాడు.. ఆరుగురు తల్లుల గారం ఇతగాడిని చెడగొట్టిందని పెద్దవాడంటాడు.. వాళ్ళ ఆటలు వాళ్ళవి.. నీకేం కావాలి?”
నేను- “ఏం వద్దు.. ఊరికే పలకరిద్దామని..”
శివుడు- “నిన్ను బయటే ఉంచానేమని మీ అమ్మ అడిగింది.. రమ్మంటోంది లోపలకు..”
నేను- “నువ్వు పిలిస్తే కానీ రానని చెప్పలేదా?”
శివుడు- “అదే చెప్పాను..”
నేను- “ఎందుకు పిలవటం లేదని అడిగిందా?”
శివుడు- “షరతులు అమలు అవుతాయని చెప్పాను..”
నేను- “ఔను.. అమ్మ కనుక బాధ అర్థం చేసుకుని రమ్మంటుంది.. షరతులు, నియమాలని ప్రాణాలు తోడదు.. తలుపు దగ్గర చూసి మొట్టమొదలు దగ్గర తీసుకుని, నదుట ముద్దు పెట్టి, కడుపు నిండా అన్నం పెట్టి, అప్పుడు బాధేంటని అడుగుతుంది.. చెప్పగానే తీరుస్తుంది..”
శివుడు- (సరదాగా) “ఆఁ..! ఆఁ..! ఏదైనా తేడా ఉందని తెలిస్తే రెండు అంటించేది కూడా అమ్మే..”
నేను- (నవ్వి) “ఔనౌను.. ఆ విషయంలో నాన్నలు నయం..! కోప్పడతారు, కానీ చేయెత్తరు.. ఆ స్వతంత్రం అమ్మకే..! కొడితే అమ్మ కొట్టాలి.. తిడితే అమ్మ తిట్టాలి.. నాన్నను మాట అననివ్వదు..! అందుకే తెలివిగా నీ దగ్గరకు వచ్చాను.. ”
శివుడు- “కబుర్లు బానే చెప్తున్నావు.. ఏం కావాలి?”
నేను- “ఎప్పుడైనా, ఎక్కడైనా నాకొకటే కావాలి..”
శివుడు- “కుదరదు..”
నేను- “వేయి సార్లు అదే చెప్పావు.. మళ్ళీ ఎందుకు అడుగుతావు..? నా బాధ నన్ను పడనివ్వరాదా?”
శివుడు- “ఇంకో కోటిసార్లైనా అదే చెప్తాను..! అయినా నీవు బాధపడుతుంటే చూడలేను..”
నేను- “అయితే తీర్చు..”
శివుడు- “షరతులు? నియమాలు? పద్ధతులు?”
నేను- “సరేలేవయ్యా.. వెళ్ళు.. పని చూసుకో.. లోకమంతా నీకోసం ఎదురు చూస్తున్నది.. నా పని నన్ను చేసుకోనివ్వు..”
శివుడు- “మరి పనివేళా పలకరించటం ఎందుకు?”
నేను- “లోపలకు పిలవటానికి కదా నియమాలు..?! పలకరించటానికి ఆటంకాలు లేవు కదా? ఏఁ.. అదీ తప్పేనా?”
శివుడు- “ఊఁ.. సరీపోయింది..”
నేను- “ఎక్కడా? నీవు కనికరించనిదే?”
శివుడు- “ఇవ్వను.. నీ మేలు కోరేవాణ్ణి కనకే..! అడిగిందల్లా ఇస్తుంటే పెద్దల విలువేం ఉంది?”
నేను- “సరే, నీ నిబంధనలు, పాఠాలు అయ్యాకే, నీ మార్గంలోనే వస్తాలే..”
శివుడు- “నీ ఇష్టం..”
నేను- “అది నా ఇష్టం కాదు.. నీ ఇష్టం..”
శివుడు- “రెండూ ఒకటే కాదా?”
నేను- “ఆ మాట నీవంటున్నావా?”
శివుడు- “నిజం అదే కదా! నేను నిజమే చెప్తా..”
నేను- (నవ్వు) “అందుకే నిన్ను విడిసి ఉండలేనయా.. నమో నమః..”

సంవాదలేఖ-1 - నువ్వే కావాలి

నువ్వే కావాలి
సంవాదలేఖ-1
 

శివుడు- “తీసుకో”
నేను- “వద్దు”
శివుడు- “ఇది వద్దా..?”
నేను- “ఏదీ వద్దు”
శివుడు- “మరి ఏం కావాలి?”
నేను- “చెప్పా కదా- ఏదీ అంటే ఏదీ వద్దని..”
శివుడు- “మరెందుకు పిలిచావు?”
నేను- “ఏదడిగినా ఇస్తావని పిలిచాను..”
శివుడు- “మరి ఇస్తానంటుంటే తీసుకోవేఁ?”
నేను- “ఇది కాదు నేను అడిగింది.. ఇది వద్దు..”
శివుడు- “మరి ఏం కావాలి?”
నేను- “ప్రశ్న తప్పు”
శివుడు- “సరే, సరైన ప్రశ్న నువ్వే చెప్పు..”
నేను- “ఎవరు కావాలి?”
శివుడు- “---” (చిరునవ్వులు)
నేను- “మరి కావాల్సింది.. ఇస్తావా..?”
శివుడు- “కుదరదు..”
నేను- “ఏదంటే అది ఇస్తానన్నావుగా..”
శివుడు- “ఎవరంటే వారిని అనలేదు కదా.. అడిగిన వస్తువు అన్నాను..”
నేను- “అడిగిన వస్తువు అంటే.. కావాలి అనే క్రియకు కర్మ.. అంతే కదా?”
శివుడు- “ఔను..”
నేను- “నా కావాలి క్రియకు కర్మకు నువ్వే..”
శివుడు- “ఇంకేదైనా అడగరాదా?”
నేను- “ఇంకేది అడిగినా ఇస్తావు.. అందుకే అడగటం లేదు..”
శివుడు- “కావాల్సింది దొరకటమే కదా, కావాలి కోరికకు అంతరార్థం..? ఇవ్వకపోవటానికి కాదు కదా ఇస్తానన్నది?”
నేను- “అందుకే.. ఇంక అదీ ఇదీ అడిగేకంటే అన్ని ఇచ్చే వాడివి నిన్నే పొందేస్తే ఓ పనైపోతుంది కదా అని..”
శివుడు- “తరువాత నా పనై పోతుంది..”
నేను- “అందుకే అడుగుతున్నా.. ఇంక నా పిచ్చి కోరికలన్నీ తీర్చే పని తప్పుతుంది కదా అని..! వేరొకరి సంగతి చూసుకోవచ్చు ఇక..”
శివుడు- “నీ సంగతి చూస్తూ వేరొకరి సంగతిచూడలేను అని ఎవరు చెప్పారు?”
నేను- “అబ్బా, వాదనలాపు.. ఇచ్చుకుంటావా ఇచ్చుకోవా చెప్పు..”
శివుడు- “నీవు ఆ స్థాయిలో లేవు..”
నేను- “నాకదంతా తెలియదు.. అడిగింది ఇస్తానని మాటిచ్చావు.. నిన్ను నువ్వు ఇవ్వు ఇక.. అంతే!! నేనింకో అక్షరం కూడా తక్కువ తీసుకోను.”
శివుడు- “సరే, ఎందుకు కావాలి నేను? ఏం చేసుకుంటావు?”
నేను- “అడిగినదానికి ఇంతవరకూ ఎవ్వరూ ఎందుకు అని అడగలేదు.. అయినా చెప్పాను కదా.. ఓ పనైపోతుంది అని.”
శివుడు- “ఇవ్వకపోతే ఏం చేస్తావు..?”
నేను- “మాట తప్పావని అందరితో చెప్తాను. .అప్పుడు నిన్నెవ్వరూ నమ్మరు..”
శివుడు- “అబ్బబ్బా.. బాగా అల్లరి నేర్చావు..”
నేను- “బూడిద పూసుకుని, పాములేసుకుని, మూడేసి కళ్ళతో, రక్తం ఓడే చర్మం కట్టుకుని, శ్మశానంలో ఒంటరిగా తిరిగే నీకంటేనా?”
శివుడు- “----” (చిరున్వవులు)
నేను- “తర్వాత నవ్వుదువులే.. మొదలు చెప్పు.. సమాధానం..”
శివుడు- “ఎవరు నేర్పారు నీకిది?”
నేను- “నాకన్నా ముందు నీ జాడ పట్టినవారే..”
శివుడు- “సరే, కానివ్వు..”
------------

శివగీతం-1 - శివ మహేశ్వర शिव महेश्वर

శివ మహేశ్వర శమ్భో పార్వతీపతే
భువననాయక శివ భూతికారక
నీలకన్ధర హర సున్దరేశ్వర
విశ్వమోహన ప్రభో పాహి శఙ్కర॥

శివరూపమ్–
ఫాలలోచన శమ్భో నాగభూషణ
భస్మలేపిత శివ జటాధారక
జాహ్నవీధర హర చన్ద్రశేఖర
నన్దివాహన ప్రభో నీలకన్ధర

శైవక్షేత్రాణి–
భీమశఙ్కర శమ్భో సోమసున్దర
కాశికాపతే శివ కాలభైరవ
మల్లికార్జున హర మఞ్జునాథ హే
త్ర్యమ్బకేశ్వర ప్రభో రామపూజిత

శివ మహేశ్వర శమ్భో పార్వతీపతే
భువననాయక శివ భూతికారక

శివకార్యాణి–
ఆదిభిక్షుక శమ్భో అన్ధకాన్తక
యమనియన్త్రక శివ ప్రలయకారక
నటనరఞ్జన హర నిత్యతపస్విన్
త్రిపురహారక ప్రభో కామనాశక

శివప్రియాః–
విష్ణువల్లభ శమ్భో ఇన్ద్రసన్నుత
హిమనగార్చిత శివ షణ్ముఖగురో
ధనపతిమిత్ర హర గజముఖార్చిత
భిల్లవత్సల ప్రభో హస్తితారక

శివ మహేశ్వర శమ్భో పార్వతీపతే
భువననాయక శివ భూతికారక

శివతత్త్వమ్–
ప్రాణస్వరూప శమ్భో ప్రణవవాచక
ఆశుతోషిత శివ అర్ధనారీశ
చిన్మయలిఙ్గ హర సామప్రియకర
వేదసారక ప్రభో విభవదాయక

శివ మహేశ్వర శమ్భో పార్వతీపతే
భువననాయక శివ భూతికారక
నీలకన్ధర హర సున్దరేశ్వర
విశ్వమోహన ప్రభో పాహి శఙ్కర॥
 
--------------------------


शिव महेश्वर शम्भो पार्वतीपते
भुवननायक शिव भूतिकारक
नीलकन्धर हर सुन्दरेश्वर
विश्वमोहन प्रभो पाहि शङ्कर॥

शिवरूपम्–
फाललोचन शम्भो नागभूषण
भस्मलेपित शिव जटाधारक
जाह्नवीधर हर चन्द्रशेखर
नन्दिवाहन प्रभो नीलकन्धर

शैवक्षेत्राणि–
भीमशङ्कर शम्भो सोमसुन्दर
काशिकापते शिव कालभैरव
मल्लिकार्जुन हर मञ्जुनाथ हे
त्र्यम्बकेश्वर प्रभो रामपूजित

शिव महेश्वर शम्भो पार्वतीपते
भुवननायक शिव भूतिकारक

शिवकार्याणि–
आदिभिक्षुक शम्भो अन्धकान्तक
यमनियन्त्रक शिव प्रलयकारक
नटनरञ्जन हर नित्यतपस्विन्
त्रिपुरहारक प्रभो कामनाशक

शिवप्रियाः–
विष्णुवल्लभ शम्भो इन्द्रसन्नुत
हिमनगार्चित शिव षण्मुखगुरो
धनपतिमित्र हर गजमुखार्चित
भिल्लवत्सल प्रभो हस्तितारक

शिव महेश्वर शम्भो पार्वतीपते
भुवननायक शिव भूतिकारक

शिवतत्त्वम्–
प्राणस्वरूप शम्भो प्रणववाचक
आशुतोषित शिव अर्धनारीश
चिन्मयलिङ्ग हर सामप्रियकर
वेदसारक प्रभो विभवदायक

शिव महेश्वर शम्भो पार्वतीपते
भुवननायक शिव भूतिकारक
नीलकन्धर हर सुन्दरेश्वर
विश्वमोहन प्रभो पाहि शङ्कर॥




("हरिवरासनं विश्वमोहनं" इति येसुदासेन गीतस्य अय्यप्पस्तोत्रस्य रागे शिवमुद्दिश्य कृतम्)
(హరివరాసనం విశ్వమోహనం- అని యేసుదాసు గానం చేసిన అయ్యప్పస్వామి స్తోత్రం రాగంలో శివుని గూర్చి కూర్చినది)